week 10

Het was erg vreemd om na de marathongekte weer terug te komen in Makeni. We waren weer een van de weinige blanken en dineren in the Clubhouse gebeurde weer met z’n vijven in plaats van met 150. Naast de marathongekte was ook de elektriciteit weg voor anderhalve week. Rond deze tijd van het jaar worden er herstelwerkzaamheden gedaan aan de dam, waardoor de hele regio 10 dagen zonder stroom zit. De eerste week zonder stroom was ik op het strand maar deze week moest ik voor elektriciteit naar the Clubhouse waar ze een paar uur per dag de generator aanzetten. Woensdagmiddag zaten we op het balkon voor ons huis toen we een luid gejuich om ons heen hoorden. De reden voor deze vreugdekreten was de terugkeer van de stroom in de stad. Mooi om te zien met hoeveel blijdschap de stroom verwelkomd werd.
De rest van deze week stond in het teken van m’n verslag schrijven en een visum voor Ghana regelen. Voor dat laatste ging ik donderdag naar Freetown om alle formulieren af te leveren die ze wilden zien voordat je recht hebt op een visum. Nadat ik bij de ambassade was geweest, leek het erop dat het allemaal soepeltjes geregeld zou worden en dat ik de week erna m’n visum vanaf dinsdag zou kunnen ophalen. Uiteindelijk zou het iets meer gezeik opleveren dan van tevoren gedacht, maar ik zal je verklappen dat alles uiteindelijk goed is gekomen!

Het weekend wilden Astrid, Natalie, Amy en ik gebruiken om een bezoek te brengen aan Turtle Islands, een aantal kleine eilandjes in het zuid-westen van het land. De dag ervoor hadden we er negen uur over gedaan om vanuit Bureh Beach richting het grote eiland te reizen. Zowel auto, motor als boot waren nodig om op deze mooie bestemming te komen. Vanaf zaterdagavond hadden we een speedboot, inclusief kapitein, die ons de komende twee dagen rond zou varen.
We hadden te horen gekregen dat het een aantal onbewoonde eilandjes zouden zijn waar je heel hard kon chillen. Je moest wel je eigen eten en drinken meenemen, dus daarvoor gingen we zondagochtend eerst naar de markt in Bonthe. Met drie blanke vrouwen en een witte man kregen we een hoop aandacht tijdens het boodschappen doen. Huwelijksaanzoeken krijgen de meeste blanke vrouwen al na vijf seconden als ze met een local praten. Om deze reden is het altijd wel erg makkelijk als je kunt zeggen dat je getrouwd bent met ‘die blanke man die daar loopt. En ja, de andere twee zijn ook met hem getrouwd’. Ik steeg behoorlijk in aanzien na dit gegeven en sommige mensen begonnen zelfs in hun handen te klappen toen ze hoorde dat al dit vrouwelijk schoon mij toebehoorde.

Vanaf Bonthe was het een paar uur varen naar de eilanden. Het bleek dat deze bijna allemaal wel degelijk bewoond waren, dus van dat rustige chillweekendje leek weinig meer over. Zeker toen we op het eiland van de main-chief toestemming gingen vragen om op een van de eilanden te mogen slapen. We trokken aardig wat aandacht en na wat onderhandelingen en een financiele bijdrage kregen we een briefje mee waarop stond dat we toestemming hadden om te mogen overnachten. Voor deze overnachting hadden we een ander eiland op het oog. Daar aangekomen stond het hele dorp te kijken wat voor gekke blanken er in de speedboot zaten.
We kregen een plekje bij de school toegewezen waar we konden slapen. Het halve dorp was aan het kijken hoe we ons aan het settelen waren in ons tijdelijke huis. We hadden op de markt ook een bal gekocht en op een gegeven moment had ik iemand beloofd dat we de bal misschien wel zouden doneren aan de school de volgende dag. Dit bericht ging natuurlijk als een lopend vuurtje rond en binnen de kortste keren was er besloten dat we de volgende ochtend een voetbalwedstrijd zouden spelen met de kinderen om dit te vieren. De teams moesten perse op zondag al worden samengesteld en zo duurde het aardig lang voordat we eindelijk in alle rust konden genieten van een zelfbereide maaltijd in ons paradijsje. Ons bed was het zand voor de school en met een handdoekje eronder kwamen we de nacht prima door.
De volgende ochtend begon met de grote wedstrijd. Ceremonieel werden beide teams aangekondigd en na de wedstrijd werd de wedstrijdbal officieel overhandigd. Na alle voetbalgekte werden we in een konvooi naar de boot gebracht, waar we afscheid namen van alle mensen en daarmee ook van alle aandacht. We konden ons na dit tripje vooral ook heel goed voorstellen hoe vervelend het soms moet zijn als je beroemd bent en altijd en overal mensen iets van je willen. De volgende dag zijn Amy en ik weer teruggegaan naar Makeni. We namen onderweg afscheid van Astrid en Natalie, die samen teruggingen naar Masanga.