Week 4

Week 4:

De vierde werkweek begon na een lang weekend op dinsdag. Een 2-daagse trip naar Kenema stond op het programma, om zoveel mogelijk familiebedrijven te interviewen. Aangezien Kenema en Makeni behoorlijk slecht met elkaar verbonden zijn, doe je er ongeveer 5u over om er te komen met het public transport (inclusief overstap in Masiaka). Om deze reden was ik vol goede moed 5.45u opgestaan zodat ik om half 7 op het busstation de eerste taxi kon pakken.
Het zou een lange en vooral heel frustrerende reis worden. Uiteindelijk 8,5 uur lang opgepropt in een taxi gezeten met heel veel dikke Afrikaanse billen, hysterische kippen in de laadbak en een kapotte auto. Dit alles zorgde ervoor dat ik pas om half 3, nadat ik mijn spullen had gedropt in mijn -2 sterren hostel, het kantoor in Kenema binnen kwam lopen. Iedereen had er al een hele dag opzitten en mensen vonden het te warm om nog op pad te gaan. 'Morgen weer een nieuwe dag', zeiden ze. Op deze manier voelde de toch al frustrerende dag nog vervelender en ik had vandaag dan ook aardig moeite met Afrika. Morgen weer een nieuwe dag..

De volgende morgen hebben we 5 omgevallen familiebedrijven kunnen interviewen, wat in alle opzichten een topresultaat was ten opzichte van de dag ervoor. Rond 12u weer de public transport richting Makeni gepakt om voor het donker thuis te zijn. De terugweg was een stuk comfortabel dan de heenreis, en uiteindelijk was ik in een tijdsbestek van 7 uur weer thuis.

Donderdag en vrijdag stonden in het teken van mn eerste ziekenhuisbezoek. Yele Lion Heart Medical Centre is een klein ziekenhuis precies in het midden van het land, twee uur rijden met de motorcycle waarvan zeker 1,5 uur off-road. Daar aangekomen werd ik warm onthaald door Daphne en Anton, respectievelijk Nederlands tropenarts en ziekenhuismanager. Samen met nog een andere Nederlandse tropenarts runnen ze hier het ziekenhuis. Ik heb deze twee dagen van alles mogen zien en me daarbij vooral ook mogen verbazen over de simpelheid (in positief opzicht) van dit ziekenhuis. Bij de poort is een klein triage centrum gemaakt waar patienten worden ingedeeld op hun ernst van ziekte. Verder bestaat het ziekenhuis uit een hoofdgebouw met daarin wat kantoorruimtes, de apotheek en de operatiekamer. Daarnaast heeft het complex drie gebrouwen: kind, moeder, en de chronische afdeling (waar mensen liggen met bijv. wonden). Ik mocht meekijken met twee operaties, visite lopen op vrijdagochtend en ik heb nog een interview kunnen afnemen met Anton over de uitdagingen van het staande houden van een ziekenhuis in Sierra Leone.

Ik ga hier misschien nog terug om nog een keer twee dagen mee te lopen. Het is mooi om te zien hoe warm de mensen hier zijn en hoe ze hier de community proberen te helpen. Zeker een aanrader ook voor mensen die een stageplek zoeken in de tropen! Nog wel leuk om te vermelden: vrijdag tijdens de ochtendoverdracht werd ik voorgesteld aan het team. Er waren ongeveer veertig mensen aanwezig en nadat ik mijn naam had verteld, ging iedereen zich persoonlijk aan me voorstellen (hele naam+ functie). Dit nam prima 5 minuten in beslag, maar ik kan je zeggen dat je je heel welkom voelt op deze manier.

Vrijdag aan het einde van de middag was ik weer in Makeni. Hier ontmoette ik mijn nieuwe compoundgenoot Amy, die samen met Tim en Harry op het punt stond om naar de halve finale van de regionale voetbalcompetitie te gaan. Ook maar even meegegaan en daar heb ik uiteindelijk geen spijt van gekregen. Dat Afrikanen met volle overgave hun ding doen werd ook vandaag maar weer eens bewezen. Een plek in de finale, waar uiteindelijk 500 euro gewonnen kan worden, stond op het spel. De wedstrijd ging gelijk op en in de 80ste minuut stond het 1-1. Team groen scoorde een doelpunt na een mooie steekpass die soepel werd afgerond, alleen de grensrechter trok zijn vlag omhoog voor buitenspel. De scheidsrechter was het hier niet mee eens en keurde het doelpunt alsnog goed. Dat heeft hij geweten... Team oranje, inclusief aanhang, werd helemaal gek en binnen de kortste keren stonden er ongeveer 100 man te schreeuwen en te duwen op het veld. De scheidsrechter moest zo snel mogelijk weg zien te komen, anders zouden er rake klappen volgen. 40 minuten later, de scheids veilig schuilend in de kantine, werd er nog steeds verhit gediscussieerd op het veld. De zon begin ondertussen al onder te gaan en wij hadden er geen vertrouwen meer in dat hier nog gevoetbald ging worden, dus we besloten om terug te gaan naar de compound. Het was in ieder geval weer een interessant verhit Afrikaans schouwspel, en dat voor een luttele 20 eurocent voor een kaartje. Meer dan waar voor je geld!

Waar in Nederland Koningsdag werd gevierd, werd hier op dezelfde dag National Independence gevierd. 58 jaar onafhankelijk alweer en de mensen hier zijn er allemaal erg trots op! Wij hebben niet zoveel meegekregen van de Independence Day, aangezien we een bezoek aan Outamba National Park hadden gepland. Met dezelfde groep en auto (incl. onze favoriete driver Sjaku) als afgelopen weekend naar Bintumani Mountain, reden we zaterdagmiddag richting het noorden. De rit naar Outamba National Park zou in totaal ongeveer 3,5 uur duren. Jules had dit weekend ook nog een collega uitgenodigd, John, die samen met z'n vriendin meeging op de trip. Uiteindelijk gingen we pas zaterdagmiddag na alle boodschappen gedaan te hebben (dit keer luxer dan ei,sardientjes en brood) die kant op en zo was het al het eind van de middag toen we aankwamen. Onderweg nog een klassiek Afrikaans pontje genomen om de rivier over te steken, waar je prima 45 minuten staat te wachten voordat je naar de andere kant kunt. Clement, Jules en ik zijn uiteindelijk gezwommen: iets waar de Afrikanen enigszins raar van opkeken.

Even voor de duidelijkheid, het begrip national park moet in Sierra Leone wel met een korrel zout worden genomen. Op een gegeven moment reden we langs een half uit elkaar vallend houten bordje, wat achteraf de ingang van het 'park' bleek te zijn. Verder zijn er aardig wat communities die in het park wonnen en werken. Een groot deel probeert goud te zoeken in de rivier, wat ze ook aardig lukt zagen we zondag.

De hele zondag hebben we met onze gids door het park gewandeld op zoek naar wilde dieren. De laatste olifant is jaren geleden voor het laatst gespot. Het blijkt dat de rebellen tijdens de burgeroorlog veel wildlife hebben doodgeschoten. Het overlevende wild is grotendeels gevlucht richting Guinee. Op een paar apen en vogels na, hadden we tijdens onze wandeltocht weinig succes. We hadden wel heel veel zon, zo ongeveer de hele dag! Zo ook in onze langzaam vollopende kano’s tijdens onze sunsetcruise naar de nijlpaarden. Constant water scheppend hebben we uiteindelijk na een uur varen de prachtige dieren mogen aanschouwen vanaf een veilige afstand. Tijdens de kanorit werd mijn hoofdpijn, die gedurende de dag steeds erger was geworden, een serieus probleem en terug in het kamp besloot ik om dan ook zonder te eten direct te gaan slapen.