Week 8

Week 8
Ik had de Street-Child medewerkers verteld dat ik me deze week volledig beschikbaar zou stellen om te helpen met de marathonvoorbereidingen. Meer dan 100 mensen vanuit Europa hebben een speciaal hardlooppakket gekocht, waarbij in het pakket zat:
- startbewijs voor de hele/halve marathon op zondag
- hotelovernachtingen in Makeni van woensdag t/m maandag
- Ontbijt, lunch en avondeten bereid door de Clubhouse (het Street-Child restaurant)
- Woensdag t/m vrijdag projectbezoeken en zaterdag een workshopdag
- Vervoer en overnachting aan het strand vanaf maandag t/m woensdag (na de marathon)
Van en naar het hotel en voor alle uitstapjes waren vanuit Street-Child busjes en auto’s geregeld zodat hardlopers niet op zichzelf door de stad zouden lopen. Vanaf dinsdag arriveerden de eerste hardlopers vanuit Europa en ik begon me steeds meer te realiseren wat een logistieke uitdaging het zou gaan worden deze week. Ongeveer 70% van de medewerkers van het hoofdkantoor in Londen waren ondertussen in Makeni en er zijn ook twee fotografen/videomakers ingehuurd om het hele spektakel vast te leggen. Dit waren Lewis en Michael. Ze zouden tijdens hun verblijf ook in de compound slapen en dit bleek achteraf erg prettig voor mij. We waren de enige drie die de voorbereidingsweek als enigszins ontspannen hebben ervaren. De rest van het team begon steeds meer stress te creëren.

Vanaf woensdag was de marathonweek echt begonnen. Meer dan 40 lopers waren al gearriveerd en werden woensdagochtend door ons rondgeleid op de markt waar we een aantal familiebedrijven van Street-Child hebben bezocht. Na de chaos en hitte op de markt namen we de hardlopers mee naar een strandje langs de rivier buiten de stad, waar the Clubhouse een bbq had opgezet met kip, friet, salade en koude drank. Een prima eerste dag om de hardlopers het werk van Street-Child in Sierra Leone te laten zien. Woensdagavond was het in the Clubhouse drukker dan het ooit is geweest sinds ik in Makeni ben.
Donderdag werden alle Street-Child medewerkers uiterlijk 7u verwacht bij the Clubhouse om alle klaargemaakte lunches in verschillende auto’s en bussen te laden. Ik mocht mee op de trip naar twee afgelegen scholen. Met zeven 4x4’s reden we uiteindelijk ruim twee uur naar het eerste dorpje waar we een school zouden gaan bekijken. De ontvangst was meer dan warm (in meerdere opzichten). Het hele dorp was aan het dansen en zingen toen we aankwamen. Ook bij de tweede school, die nog eens een uur rijden was, was de ontvangst uiterst gastvrij. Het bleek uiteindelijk een dag-vullend programma,want toen we terugkwamen in Makeni was alweer bijna tijd om te gaan eten bij the Clubhouse die sinds woensdagavond echt afgeladen vol was.

Vrijdag een dagtrip naar Kono met twee bussen vol met geïnteresseerde blanke hardlopers. Het team in Kono wist niet dat ik mee zou komen op het projectbezoek en ze waren allemaal erg positief verrast om me te zien. Ze hebben me in de afgelopen weken veel geholpen en me het gevoel gegeven dat ik ook onderdeel ben geworden van de Street-Child familie. Het is daardoor elke keer
weer hartverwarmend om ze te zien. Na een hoop handen schudden en een Obama-achtige speech van George over Street-Child, bezochten we eerst een school. De ontvangst was, zoals verwacht, groots en er waren allerlei toneelstukken en dansen voorbereid voor het hoge bezoek. Ik wist gedurende de aankomst er tussenuit te glippen en heb tijdens de ceremonie een aardige pot voetbal gespeeld met 21 andere jongens die weinig zin hadden om naar de voorstelling van hun school te kijken. Mijn team, team niet-blauw, stond na een uur 4-0 voor. Tijdens deze tussenstand was er een invasie van mensen op het veld wat betekende dat de ceremonie voorbij was. Na wat spelletjes vertrokken we met de bussen naar de markt waar we ons uitstapje afsloten met een bezoek aan een aantal familiebedrijven. De busreis terug werd door de meeste mensen gebruikt om de oogjes te sluiten en zo de hersenen wat rust te geven voor de pubquiz die ’s avonds zou volgen.

Zaterdag hadden de hardlopers keuze uit verschillende workshops, gegeven door de lokale Street-Child staf. De rest van het team, waaronder ik, was de hele dag in Wusum Field. Dit is het stadion waar zondagochtend de start en finish van de marathon zouden zijn. Ook was er een registratietafel voor de locals om zich in te schrijven voor het evenement van morgen. Met een aantal van 547 deelnemers (5k, 10k, halve marathon en hele marathon) bleek de inschrijving wederom een verbetering van de jaren ervoor. Na de workshops kwamen alle hardlopers naar het stadion waar een amputee-voetbalwedstrijd op het programma stond. Mijn petje gaat af voor de mensen uit beide teams die in de brandende zon en met maximaal drie ledematen een spannende pot op de mat legden. Ik dacht dat de meeste amputaties in dit land het gevolg waren van de burgeroorlog en infectieziekten, maar dat blijkt niet het geval. Verkeersongelukken hebben het grootste aandeel. Met terugwerkende kracht ben ik hier ook niet zo verbaasd over nadat ik in de afgelopen negen weken al aardig wat reddende engeltjes van m’n schouder heb zien vliegen.