Week 9: de race en het strand

Na een dag vol voorbereidingen bleek het einde nog lang niet in zicht. Iedereen wist dat er weinig uurtjes slaap zouden volgen met de start van de race de volgende ochtend om 6 uur. Voordat we zaterdag naar the Clubhouse gingen, kwam Tim naar me toe met een vraag. Of ik hem, samen met Ben en Alusine, wilde helpen om de route uit te zetten. In de eerste edities van de marathon werden alle borden op de route de dag van tevoren in de grond geslagen. Het probleem hierbij was dat kinderen die langs de route wonen er dan vaak met de borden vandoor gingen waardoor veel lopers uiteindelijk volledig verkeerd liepen. Om deze reden had Tim ons nodig om in de nacht van zaterdag op zondag de hele route af te rijden om alle palen in de grond te slaan voor de race die een paar uur later zou starten. Om 10u ’s avonds begonnen we ons nachtelijk avontuur met een serieuze hoeveelheid Red-bull en bier. Het zou uiteindelijk een lange nacht gaan worden. Om 1 uur hadden we de hele marathonroute gehad en we gingen vrolijk door met de route van de halve, die gedeeltelijk hetzelfde was als de hele. Ook de 5k en 10k borden mochten niet vergeten worden en uiteindelijk sloegen we rond half 4 het laatste bordje in de grond met het onderschrift ‘Finish —>’.
Tijd om te slapen was er niet meer aangezien onze collega’s om iets voor 4 al arriveerden in het stadion om al het water en andere drankjes voor de waterstations in verschillende trucks te laten laden. In totaal 14 waterstations moesten worden voorzien en op deze manier ging we vrolijk door met de hectiek. Om iets voor 5 waren de hardlopers van halve- en hele marathon ook al gearriveerd en zij begonnen op het veld al aan de warming up. Tijdens de start om 6u waren alleen waterstation 13 & 14 nog niet ingeladen. Ik stond op nummer 13 samen met nog 4 andere vrijwilligers, en uiteindelijk reden we na de start om kwart over 6 richting onze plek. Het was het 15km-punt van de halve marathon en we arriveerden op de plek om 6:45u. We moesten hier direct uit de truck springen om de drie leiders van het klassement van water te kunnen voorzien. Samen met alle kinderen uit het dorp lukte het aardig om de hardlopers aan te moedigen en na een aantal uur waren alle hardlopers (en wandelaars) van de halve marathon gepasseerd. We verplaatsten ons naar waterstation 14 die op het 37km-punt stond van de hele marathon. Na daar nog 2 uur gestaan te hebben, begon de vermoeidheid op een gegeven moment toe te slaan. Om 12 uur kon ik met een van de auto’s meerijden naar het stadion waar ik erachter kwam dat mijn werk voor de dag erop zat. Ik werd door Harry van Street-Child ook geadviseerd om vooral even lekker wat uurtjes slaap te pakken. Na een powernap van twee uur was ik weer springlevend om ’s avonds de bijzondere dag met iedereen af te sluiten in the Clubhouse. Het zat erop, veel mensen werden die avond bedankt en wat restte was nog één keer op tijd naar the Clubhouse te komen de volgende ochtend om lunchboxen in te laden voor de rit naar het strand.

Maandag was namelijk de dag dat we met de Street-Child convoy (2 bussen en ongeveer 10 auto’s) richting Tokeh Beach zouden rijden. Een deel van de hardlopers sliep hier in een veel te luxe 5 sterren resort en een ander deel op een iets minder luxe plek 500 meter verderop. De street-Child stafleden en de medics (ingehuurd voor de marathon) zouden op Bureh Beach slapen, een half uur rijden vanaf Tokeh. ’s Avonds, na een heerlijk diner in het resort, reden we rond 12u met een bus met 25 zingende Engelsen en één Hollander richting Bureh. Klassiekers als ‘I want it that way’ en ’Sweet Alusine’ (als ode aan Alusine, de organisator van de marathon) passeerden de revue en iedereen was vooral heel erg blij, ontspannen en misschien een beetje onder invloed. Met een feestje in de zee besloten we onze avond. Na een nacht in tenten (en sommigen in hutjes) waren we het de dag erna over eens dat we meer luxe verdienden. We besloten om met z’n allen naar Tokeh Beach te verhuizen, waar iedereen bereid was om wat extra geld neer te leggen voor de luxere slaapplekken.
Dinsdag en woensdag betekenden ook het einde van het hele marathonavontuur. De meeste hardlopers en ook Street-Child medewerkers zouden het land verlaten en teruggaan naar het normale werkende leven. Een enkeling bleef hangen en we besloten met de medics, Tim (met ouders) en Charlotte om er nog een paar dagen Bureh Beach aan vast te plakken. Amy, Laura en Lewis blijven nog minimaal één week in Makeni en zij hadden verplichtingen op donderdag en vrijdag. Ze zouden het weekend wel weer naar Bureh komen om op het strand te chillen. Ik heb nog even getwijfeld om met ze mee te gaan maar uiteindelijk toch besloten om lekker op het strand te blijven. Vanaf volgende week weer aan de bak.
Vanaf woensdag tot en met zondag heb ik niet meer gedaan dan slapen, strandwandelingen maken, verse vis en kreeft eten elke dag en m’n boek lezen. Zondagmiddag was het tijd om met Amy, Lewis, Laura en Jules (die uiteindelijk zaterdag waren aangekomen) terug te gaan naar de realiteit, genaamd Makeni. Er zijn nu nog twee weken over om van de verkregen data een verslag te schrijven en tussendoor te genieten van m’n laatste weken in Sierra Leone. Maandag 17 juni vlieg ik naar Accra (Ghana), waar de echte vakantie gaat beginnen.