Week 7

Week 7

Na vorige week heb ik in totaal meer dan 50 familiebedrijven kunnen interviewen. De grote lijnen van redenen van het omvallen van een familiebedrijf zijn ondertussen duidelijk. Daarom wilde ik deze week een andere groep mensen interviewen, namelijk de Street-Child medewerkers. Het plan was om maandag tot en met woensdag zoveel mogelijk medewerkers in Kenema te interviewen om daarna door te reizen naar Kono om ook daar de staf te ondervragen. Van tevoren had ik weinig verwachtingen van de interviews maar de resultaten hebben me uiteindelijk zeer positief verrast.

Te beginnen in Kenema waar de lokale staf erg veel ideeën had om de huidige familiebedrijven meer bij elkaar te brengen: ze willen ze vooral meer met elkaar laten discussiëren en hierdoor ook competitie laten vormen tussen de bedrijven om ze zo te stimuleren zo hard mogelijk te werken. Ook viel het me op dat er grote vraag is naar meer motors om de families te bezoeken (op dit moment zijn er 2 motoren voor 13 werknemers) en andere gadgets, zoals regenkleding voor het regenseizoen. Nadat ik bijna alle businessofficers en social workers en ook head of operations George had gesproken, was het tijd om woensdagmiddag richting Kono te gaan.

Kenema in Kono liggen hemelsbreed helemaal niet zover van elkaar vandaan. Het probleem is alleen dat de weg tussen beide steden zo beroerd is dat er nauwelijks auto’s zijn die deze route rijden. Het alternatief is terugrijden richting het westen, naar Bo, om uiteindelijk met een grote bocht na ongeveer 6 uur in Kono te arriveren. De maandag ervoor had het me ook al zeven uur gekost om van Makeni naar Kenema te gaan, waardoor ik weinig zin had in een hele lange autorit. Het alternatief was een motor die me in 3,5 uur naar Kono zou brengen over de slecht begaanbare weg. Voor een immens bedrag van 15 euro was dit al mogelijk (Makeni à Kenema is 6 euro). Ik ging er uiteindelijk voor en Mohamed, een van m’n collega’s, bracht me naar het busstation waar een van z’n maatjes op me stond te wachten. Enige vereiste was een helm. De driver had deze speciaal voor me meegenomen. Met z’n tweetjes begonnen we om half 2 onze rit richting Kono. Ik kan me voorstellen dat een normale personenauto het niet aandurft maar wat een prachtige route was dat. De off-road weg leidde ons recht door het prachtige berg/jungle landschap en onderweg kwamen we langs afgelegen dorpjes waar ze allemaal vrolijk naar ons zwaaiden op het moment dat we langsreden. Het was 3,5 uur genieten geblazen, totdat we bijna in Kono waren en het begon te regenen. Na twintig minuten schuilen in een communitygebouw samen met twee andere mannen en hun geit, kwam ik uiteindelijk aan het einde van de middag aan in m’n hotel in Kono. Op donderdag en vrijdag waren mijn collega’s in Kono net zo inspirerend als in Kenema en ik ben achteraf erg blij dat ik zoveel tijd heb genomen om alle medewerkers zo uitgebreid te spreken over het huidige familiebedrijf systeem.

Vrijdagmiddag keerde ik terug naar Makeni. Ondertussen was de compound gevuld met negen mensen van het Street-Child kantoor in Londen. Ze zijn allemaal ingevlogen voor de marathon. Ik had in Kono en Kenema een aantal mensen beloofd dat ik met ze de 10km zou rennen. Ik vertelde dat ook erg enthousiast aan de mensen in de compound toen ik aankwam. Helaas kreeg ik direct te horen dat er tijdens de marathon geen tijd zou zijn om te rennen, aangezien ze me verantwoordelijk hadden gesteld voor een van de waterstations op de halve marathonroute. Verder vonden ze het allemaal erg leuk om me te zien en ze zeiden: ‘ooh dus jij bent de mysterious Dutch guy’ die het hele land afreist en niemand weet wat 'ie precies doet’. Gelukkig had ik de rest van het weekend alle tijd om met ze te chillen en ze uit te leggen wat ik precies aan het doen ben. Dit weekend was het laatste beetje ontspanning wat de meeste Street-Child medewerkers zouden gaan ervaren in de komende week, aangezien de marathon nu serieus voor de deur staat. Je voelt aan alles dat er een hectische week aan zit te komen.

Op zondag hebben we een dagtrip gemaakt met Jules, Hannah, Pietro, Sarah en Celine. Jules wilde ons een waterval laten zien en daarna een hike maken naar de dam, de plek waar de elektriciteit voor de gehele omgeving van Makeni wordt opgewekt.
Na ruim een uur rijden namen we een frisse duik bij de waterval en nuttigden we onze lunch. Daarna wilden we proberen om voor zonsondergang de dam te bereiken. Uiteindelijk liepen we eerst enigszins verkeerd waardoor we vooral stegen maar niet per se dichter bij de dam kwamen. Op een gegeven moment konden we de dam wel zien liggen in de verte. Een aantal locals die in het (omgekapte) bos aan het werk waren, raadden ons aan om vooral gewoon recht op de waterval af te lopen in plaats van het pad te volgen. Na een stuk te zijn afgedaald vonden we een pad langs de rivier dat ons uiteindelijk tot aan de dam bracht. Een prachtig uitzicht na de mooie wandeling was het resultaat. Erg lang konden we niet genieten van het uitzicht, aangezien donkere, donderende wolken steeds dichterbij kwamen. In een iets rapper tempo dan op de heenweg liepen we terug naar de auto en tien seconden nadat we waren ingestapt begon het te regenen.