week zas

Ons chillweekend had ervoor gezorgd dat ik maandagochtend gezond en wel aan een nieuwe week kon beginnen. Ik zou deze keer aftrappen in Waterloo, waar ik een dag mee zou lopen in het ziekenhuis waar Austin werkt. Hij is een van de kompanen van het Bintumani Mountain avontuur en was vorige week ook mee naar het Outamba National Park. Waterloo ligt op een uur reizen vanaf Freetown landinwaarts. Het bleek uiteindelijk een rustige dag in het ziekenhuis waarbij ik wel alles heb kunnen zien en ook een uitgebreid gesprek heb gehad met Joseph, de ziekenhuismanager. Er was ook een revalidatie/fysiotherapie ruimte aanwezig, die me door de superaardige fysio werd laten zien. Rond een uurtje of 3 was er weinig meer te doen en op dat moment werd er in de grote hal, waar een televisie stond, Home Alone 2 uitgezonden. Het was wel lekker om even het kerstgevoel weer terug te krijgen door met een bezweet shirt en korte broek te kijken hoe Kevin uiteindelijk zijn ouders weer weet te vinden. Eind goed al goed!

Dinsdagochtend ging ik weer terug naar Freetown om mijn nieuwe rugzak op te halen, die Ballay in haar kraampje aan het strand voor me had gemaakt. Afgelopen zaterdag had ik de stof al uitgekozen en twee dagen later was de rugzak al klaar. Het resultaat mag er zijn! Boyd vergezelde me en aangezien hij twee dagen later alweer zou vertrekken naar Nederland, maakten we van het uitstapje gelijk gebruik door te lunchen met de heerlijke houtovenpizza's bij Gigibonta. Een Italiaans ijsje toe gaf me genoeg energie voor de reis terug naar Makeni, waar ik net op tijd terug was om de magische halve finale Champions League wedstrijd Liverpool-Barcelona te aanschouwen. Met Liverpool als uiteindelijke winnaar was ik toen nog in de veronderstelling dat zij dus Ajax zouden gaan treffen in de finale. Niet wetende dat een desastreuze ontknoping de avond erop zou volgen..

De woensdag begon nog lekker. Lichtelijk gespannen voor de wedstrijd pakte ik 's ochtends de taxi richting Kono, waar ik aan het begin van de middag met Esther van het lokale Street-child team nog een aantal familiebedrijven heb geinterviewd. Aan het begin van de avond zou Mostafa, een Egyptische dokter die ik heb leren kennen in Makeni, me vergezellen bij Ajax-Tottenham.
Laten we het erop houden dat ik achteraf niet meer het leukste gezelschap was en Mostafa zou dan ook beter af zijn zonder mij de rest van de avond. Ik vertelde hem dat ik liever even alleen wilde zijn en heb terug in het hotel een aantal biertjes gedronken om de pijn, voor zover dat kon, enigzins te verzachten. Het katergevoel was in ieder geval aardig aanwezig de volgende dag toen ik 's ochtends met Mohammed door Kenema reed om een aantal families te bezoeken. Eind van de middag zat ik weer terug in de taxi, waarbij ik de frontseat deelde met een local die erg geintresseerd bleek in m’n boek over ebola. We raakten hierdoor in gesprek en uiteindelijk heeft hij me ook aardig wat verhalen verteld over z'n eigen ebola-ervaringen. Op deze manier komt het boek toch aardig tot leven hier.

De vrijdagochtend heb ik gebruikt om een aantal administratieve dingen af te ronden en het plan was om eind van de middag richting Bureh Beach te gaan met Jules, Clement en Trevor (een Amerikaanse dokter die tijdelijk in Makeni werkt). Jules bleek pas om 18.30u klaar met werk. Daarom besloten we om de reis naar de zaterdagochtend op te schuiven,
aangezien snachts rijden nog steeds niet het meest verstandige is om te doen. De viering van het weekend liep uit op een filmavond in het appartement van dr Erdi en op het moment dat ik naar buiten liep om naar huis te gaan, begon het te regenen. Regenen betekent hier echt heel erg veel nattigheid, waardoor er niemand meer op straat te bekennen was om me naar huis te brengen. Ondertussen had ik al een berichtje ontvangen Amber, die me net had uitgezwaaid. Er was nog een plekje vrij op de bank, waar ik uiteindelijk aardig op heb kunnen slapen.

Zaterdagochtend leken we een taxi te hebben gevonden die ons naar het strand kon brengen. Echter strandden we na 20 minuten ergens in de middle of nowhere en op de vraag hoe we het zouden doen met het voorschot wat we hem hadden gegeven om te kunnen tanken, was z'n antwoord: 'God bless you all.' We waren in een goede bui en hoopten alle vier vooral dat hij z'n auto terug kon krijgen in Makeni voor de reparatie. Gelukkig voor ons waren er precies vier plekken vrij in het busje dat naast ons was gestopt. Het busje was niet kapot en heeft ons uiteindelijk verder op weg geholpen richting het paradijs, Bureh Beach.
Op Bureh genoten we van ons welverdiende weekend en 's avonds was er een feestje op het strand. Zondag konden we met een groep Nederlanders die naar Masanga moesten meerijden tot Makeni.